طبقه‌ی سوم وسط سالن انتظار شعب منتظر نشسته بودیم تا جلسه‌ی نشست قضایی تموم بشه و دادستان بیاد نامه‌ی معرفی به شعب‌مون رو امضا کنه...وسط تابستون که خر تب می‌کنه سگ سینه پهلو سرما تا مغز استخوانم رسیده بود.یه لرزش خفیفی هم درون تمام دل و روده‌م احساس می‌کردم.صدای جیرینگ جیرینگ زنجیر پاهای متهم که از پله بالا اومد روی تک تک سلول‌های عصبی مغزم اثر گذاشت.نهایتا سی ساله بود. با قد بلند و شونه های پهن و هیکل ورزشکاری اما پاهاشو رو زمین می‌کشید.سرتاپاش پر از خون بود.شلوار لی آبیش زرشکی شده بود.دستاش ورم داشت.صورتشم از شدت گریه ورم کرده بود.چشماش دوتا خط صاف بود.آوردنش سمت ما. نشست صندلی کنار ما.مادر و پدر پیرش با همسر جوون و وحشت زده‌ش مثل اسپند رو آتش جلز و ولز می‌کردن و دورش می‌چرخیدن.پدرش اومد جلوش زانو زد نشست روی سرامیکای سرد روبه روی پسرش شروع کرد به ترکی ناله زدن. سرم مثل فرفره می‌چرخید مدیر دفتر دادستان صدامون کرد رفتیم داخل تا مارو دید گفت دیر اومدید دیروز همه‌ی هم دوره‌ای‌هاتون اومدن و ارجاع شدن الان همه شعبات ویژه رسیدگی به قتل پر شده .روی ورقه معرفی کارورزی نوشت شعبه ۹ ویژه آدم ربایی.(مثلا تلطیفش کرد)
از اتاقش اومدیم بیرون یه معرکه‌ی جدید راه افتاده بود دوتا متهم هجده و نوزده ساله آورده بودن...هنوز ساعت ده صبح بود. تازه داشتیم می‌رفتیم وارد شعبه بشیم و روز اول رو شروع کنیم اما انقدر داغون بودیم که انگار آخر وقت اداریه و ما یه کوه پرونده رسیدگی کردیم.
پ.ن: رفیق جان با دیدن این پسره یواشکی به من گفت ببین فاصله ی حال عادی زندگی و یه سونامی ویران‌کننده‌ی وحشتناک فقط یه لحظه خشم و خودبینی و لجبازی و هر اخلاق گند متکبرانه‌ی دیگه‌ست فاصله ی یه شهروند عادی و محترم بودن تا یه قاتل محکوم به اعدام شدن فقط یک لحظه فکر نکردن یا اشتباه فکر کردنه...
تا این پنج روز کارورزی تموم بشه فکر کنم چند کیلو کم کنم...
