میان روضه فریاد می‌زد می‌کُشی مرا حسین...

در دل گفتم ای کاش بکشی مرا حسین...

مردن برای عشق تو عین زنده شدن است...

آه...کاش در یکی از روضه‌هایت بمیرم 

و همان جا زیر پای سینه‌زن هایت مرا دفن کنند 

یا که در جاده‌ی نجف تاکربلا با پای برهنه و و تاول زده به ملاقات مرگ بروم 

یا که گوشه ای از بین‌الحرمین چشم از زشت و زیبای دنیا ببندم و به سوی عشق بشتابم‌...

چه شیرین پرگشودنی...چه احلی من العسلی...چه مرگی که از زندگانی شیرین تر است...

کاش عشق تو مرا بکشد یا حسین...