بار روی دوشم
شونه ی داغونم...
پ.ن： حال بد یعنی دقیقا ندونی چه مرگته
پ.ن۲：چقدر تصمیم گرفتن سخته؟
با یه بله تمام آینده ت عوض میشه و با چند تا جمله بقیه ی عمرت گره میخوره به یه نفر دیگه که هنوز نمی دونی چقدر دوستش داری؟!
خدایا من می ترسم...
خدایا اگر کسی بهت توکل کرده باشه گریه کنه اشکالی داره؟
نفسم تنگه...
کاش امشب بتونم گریه کنم...
کاش این برزخ تموم بشه...
کاش از خواب بیدار بشم و
بفهمم هر چی گذشته فقط یه خواب بوده...
دلم در حال انفجاره...
خدایا نمی خوای بهم رحم کنی؟
تموم نمیشه این جهنم تکراری؟
دقیقا همون چیزایی که بهمون گفتن بزرگ میشی یادت میره همیشه مثل روز جلوی چشمامونه ... حتی اگر بقیه ی چیزا رو فراموش کنیم... حتی اگر خعلی بزرگ بشیم...
و تمام عمر منتظریم تا به اون اندازه ای بزرگ بشیم که یادمون بره
و هیچ وقت اون روز نمیرسه ...
گاهی به نقطه ای از زندگی می رسی که توی تاریکی مطلق گیر میفتی...ظلماتی که حتی دستای خودتم نمی تونی ببینی.
این نقطه دقیقا همون جاست که بهش میگن ته دنیا، همون جایی که نه با صبر کردن نور معجزه طلوع میکنه نه با حرکت کردن به جایی میرسی، تازه اگر حرکت کنی ممکنه یه جوری تو تاریکی زمین بخوری که هیچ وقت نتونی بلند بشی...
این جور وقتا تنها راه نجات اینه که خودتو آتیش بزنی و با نور آتیش خودت راهو پیدا کنی... شایدم راهو به بقیه نشون بدی...
می دونی دردناک ترین قسمت این ماجرا کجاست؟ نه اتفاقا وقتی که داری می سوزی نیست ... چون اون موقع انقدر داغ گذشتن از تاریکی هستی که درد سوختنو متوجه نمیشی... دردناک بعدشه... وقتی که از تاریکی گذشتی و به روشنایی روز رسیدی ، جایی که توی نور آفتاب جای سوختگیای روی تن روحتو دیدی و متوجه شدی تا عمق وجودت سوخته و چیزی باقی نمونده؛
اون وقته که اگر دوباره بیفتی توی تاریکی چیزی ازت نمونده که آتیش بزنی تا راهو روشن کنی ...
اما فکر میکنم دردناکتر از اینم هست، زندگی با خاطره ی لحظه ی آتیش زدن خودت... زندگی با خاطره ی لحظات سوختن...لحظات بی توجه سوختن... اینجا اوج دردناک بودن ماجراست و شاید بیشتر از خود سوختن خاطره ی سوختن دردناک باشه ：/
و دردناک تر تر دیگرانی هستن که به جای مرحم بودن برای سوختگیات انتظار دارن دوباره بسوزی تا راهشون روشن بشه...
بارها توی زندگی خودمو آتیش زدم... برای اینکه به دیگران ضرر نزنم، برای اینکه به دیگران لطف کنم، برای اینکه از به وجود اومدن موقعیتای ظلمانی جلوگیری کنم، که دیگرانو نجات بدم ...حالا ... خاطره سوختنا خعلی دردناکه...خعلی...
دلم میخواد یکم خودخواه باشم... کاش بتونم برای چند وقتم که شده برای خودم باشم ، فقط به خودم فکر کنم ... کاش بتونم...
خسته م خسته...
اول صدای سر خوردن روی سرامیک و دوم گروووومپ زمین خوردن یکی از سمت جزایر لانگرهاوس و سوم صدای غر و ناله ی پدری که کی اینجا وسط آشپزخونه کف ریخته؟
بعدش مادری وارد صحنه میشه برای کمک و خودشم سر میخوره و تالاپ ولو میشه ور دل پدری بعد از اتمام غر غر و ناله ، کارشناسی شروع میشه ： این که کف نیست کف خیسه این خشکه!
：شاید چسب ریختن!
：نه بابا این که به دست و پا نمی چسبه!
خواهری می ره تو آشپزخونه که ببینه چه خبره شالاااااپ میخوره زمین و جیغغغغ و داد...
گوشم تیز شده ولی جرات نمیکنم برم وارد صحنه ی جرم بشم.
بدی خواهر داشتن اونم از نوع کوچیکتر اینه که اگر از خودت بیشتر در جریان خرابکاریات نباشه کمتر نیست...
یکم که زمینو وارسی میکنه با یه لحن تیز و بزی می گه اینجا سرم مو ریخته!!!
：کدوم فاقد قوه ی تمییزی اومده تو آشپزخونه موهاشو سرم زده شونه کرده؟
صدای جیغ بنفش مادری： سه ررررررررررررررک !!!
و سه رک لحظاتی پیش از در ورودی گریخته بود...
اردیبهشت تمام میشود
و رو سیاهی می ماند
به تمام پیاده روهایی که
بی تو قدم زدم …
ما در میان رویاهای دیگران متولد می شویم
و در میان رویاهای خودمان یک عمر زندگی میکنیم
ولی وقتی می میریم هیچ رویایی را نمی توانیم با خود ببریم...
چقدر رویاها طفلکی هستند که در چهارچوب زندگی ما گیر افتاده اند...
شاید هم ما طفلکی باشیم که همیشه در حسرت رویاها می مانیم ：/
عجب حکایتی!!!
حیاط خونه قدیمی پدربزرگم خعلی کوچیک و نقلی بود
یه باغچه ی یک متر در یک مترم گوشه ش بود که فقط یه بوته ی یاس سفید توش کاشته بودیم
در ظاهر مثل خعلی از خونه ها فضای سبز محسوب نمیشد برامون
اما همین بوته ی یاس اقاقی کل دیوار حیاط رو بغل کرده بود و تا ایوون طبقه ی اول بالا اومده بود و حتی تو خونه ی همسایه ها هم سرک کشیده بود ...
بوی گلای یاس سفید کوچولو موچولوش نه تنها خونه ی ما بلکه تمام محله رو پر میکرد ...
هر روز صبح بعد از نماز صبح با مادر بزرگی می رفتیم تو حیاط دامن مونو پر میکردیم از یاس و جانمازا و قندونا طاقچه های چوبی قدیمی خونه رو پر از عطر یاس می کردیم ...
انقدر بوش مست کننده بود که زن دایی به عشقش رفت یه عطر یاس خرید که همیشه بوی یاس بده ،منم با اندکی اقتباس تو همون عالم بچه گی و بی سوادی چند بار تلاش کردم با خیس کردن گلا توی یه استکان آب عطر یاس تولید کنم و مثل زن دایی همیشه بوی عطر یاس بدم حتی وقتی خونه ی فتح خدا(پدربزرگم) نیستم. که البته مشخصه که هر بار بدجوری ضایع میشدم و مادربزرگی بعد از پیدا کردن استکان پر از گل کپک زده از گوشه کنارای خونه کلی غرغر میکرد سرم ：)
بعد از اینکه خونه ی فتح خدا رو کوبیدیم تا آپارتمان بشه مهندس ناظر بدجنس و بی احساس داد یاس مونو از ریشه کندن و انداختن دور ：/ و این طوری داغش به دل ما موند.
بعد از ده دوازده سال پدری دیشب یه گلدون آورد خونه که توش یه بوته ی کوچولو موچولوی یاس سفید بود. اشک تو چشم همه مون جمع شد و دلمون هوایی خاطرات شد.پدری گفت خب اینو کجا بکاریم؟ مادربزرگی به گوشه ی باغچه ی جدید زیر دیوار اشاره کرده و گفت جای همون یار قدیمی ：)
