لن تبرد ابدا...

می خواهم از تو بنویسم 

اما دستم به قلم نمی رود

چیزی درون افکارم مانع می‌شود که صدایت بزنم

شاید می‌ترسم...

که دوباره بخوانمت و نخواهی بشنوی...

ولی برخلاف دستم چشمهایم نافرمان‌اند، کفتر جلد را که نمی‌توان از سرمنزل‌اش جدا کرد

پلک‌هایم که روی هم می‌افتد جاده‌ی خاکی زیر پاهای پیاده‌ام جلوی نظر می آید

و کفش‌هایی که صد متر آخر بندهایش را گره زدم و به گردن انداخته بودم به رسم اسارت و توبه...

و رقص پرچمی که کل مسیر به عشق علم‌دار کاروانت آورده بودم...

و گنبد طلایی ات که مهربان و درخشان روبه‌روی چشمانم قد کشیده بود

و دل مجروحی که آوردم بهر طبابت ...

نیمه‌ی شعبان بود...عرب‌ها هلهله می‌کردند و من از شوق دیدار تو های‌های می‌باریدم...


راستش را بخواهی گمان کنم عقلم دل‌خور و ناراحت ست اما قلب عاشق بی تابی می‌کند و بهانه‌ی تو را می‌گیرد

و خب همیشه عشق پیروز بوده...

بیخیال همه ی دلخوری های عالم...

تولدت مبارک ارباب...


پ.ن: عیدتون مبارک ^__^


محکوم...

قول می‌دهم اولین روزی که پشت میز قضاوت نشستم و قلم به دست گرفتم

در اولین حکمی که می‌توانم صادر کنم ، تو را محکوم کنم به حبس ابد

میان استخوان‌های تنگ سینه‌ام ، در سلول انفرادی قلبم...

قول می‌دهم سخت‌گیرترین قاضی دنیا باشم...

خبری از تخفیف یا تعلیق یا تعویق حکم نیست، آزادی مشروط منتفی است

و هیچ عفو عمومی یا خصوصی را اعمال نخواهم کرد.

انقدر در این زندان می‌مانی تا با تک‌تک ذراتش یگانه شوی

تا هر روز صبح با طلوع خورشید در مطلع رگ‌هایش طلوع کنی

و هر شب با تابش مهتاب بند بند وجود تاریکش را روشن کنی

با صدای چهچه‌ی قناری ها مستانه چون غزل از لب‌هایش سراییده شوی 

و همراه با رقص عاشقانه‌ی شاخه های بید مجنون در تاب گیسوانش جاری شوی 

و همراه با ژاله‌ی صبحگاهی نشسته بر گلبرگ‌های نرگس از پلک‌هایش جاری شوی...

و در در تک تک سالها و ماه‌ها و روزها و ساعتها و دقیقه‌ها و لحظه‌هایش جریان پیدا کنی...

تا آن سپیده دمی که آخرین نفس عاشقانه را زیر گوش‌ تو زمزمه کند و برای ابدی دیگر خاموش شود و تو این جسم و تن را خودت تشییع‌ کنی و با دست‌های خودت در آغوش خاک های سرد بگذاری‌اش...

قسم می‌خورم با خون همین رگ‌های عاشق زیر این حکم قطعی را امضا کنم

حالا ببینم کدام قاضی تجدیدنظری دلش می‌آید این عاشقانه‌ی حقوقی را نقض کند...



کوچ

چمدان بادمجانی رنگ با دلی پر جلوی در منتظر ایستاده بود و مارا تماشا می‌کرد

دستش را گرفتم ...می‌لرزید.گفتم: دل ببُر از اینجا...وقته رفتنه...

نگاهش به بالکن بود.دستش را از دستم کشید.قدم‌هایش را روی زمین کشید رفت به آشپزخانه ی نیمه خالی با یک آب‌پاش آبی کوچک برگشت.رفت داخل بالکن گلدان های شمعدانی و حسن یوسف را آب داد. دیدم که قطرات اشک خودش هم لابه‌لای قطرات آب روی خاک می‌چکید...چیزی زیر لب در گوش حسن یوسف گفت...

برگشت برای آخرین بار نگاهی به قامت دلتنگی خانه‌ انداخت. دست چمدان را گرفت و از آستانه ی در بیرون برد ... پشت سرش رفتم. همه‌ی دنیا پشت سرمان می‌آمد‌. 

چمدان را درون صندوق عقب نشاند. خودش رفت تا روی صندلی بنشیند. آسمان لب برچید. گفتم: بریم تا خیس نشدیم...

نگاهش که کردم صورتش هنوز خیس بود... 

به آسمان نگاه کردم و گفتم: بباری یا نباری به حال ما فرقی نداره... ما دیگه خیس شدیم...

آسمان می‌بارید. ما می رفتیم...


I Kill giants

اولش فکر کردم از سری فیلم های کودکانه‌ی تخیلی باشه که دیدنش مناسب رنج سنی ۱۰تا ۱۵ ساله... یعنی چیزی که قاعدتا بین این همه مشغله‌ی درسی براش وقت نمی‌ذارم...ولی یه اتفاقی افتاد که گردن عزیز بازی درآورد و نتونستم درس بخونم وقتی به این علت مطالعه ی درسی از برنامه خارج میشه طبیعتا مطالعه ی غیر درسی جایگزین‌ش نمی‌شه پس تنها گزینه‌ی گذراندن وقت و فراموش کردن درد دیدن فیلمه و خب گزینه ی دیگه ای در دسترس نیست پس همین فیلمو می‌بینیم...

تا چهل و پنج دقیقه اول فیلم دقیقا همون تصوری که از دیدن تصویر روی جلد تداعی میشه برآورده میشه و چهل و پنج دقیقه ی دوم یک بُعد دیگه برای بیننده رو می‌شه که بُهت زده می‌شه و نقطه ی اوج ماجرا ده دقیقه ی آخره که می‌زنه برجک روحتو میاره پایین ...

به نظرم دنیای عمیق داخل حریم خصوصی یه دختربچه‌ی درونگرا که توی سن حساس عبور از کودکی به نوجوونی دچار بحران می‌شه، دختر جوانی که سعی می‌کنه تنهایی تمام بار خانواده رو به دوش بکشه و نذاره از هم بپاشن اما توانش برای این مسئولیت کمه، خانواده‌ای که از شدت بحران زدگی شبیه خانواده نیست اما هنوز خانواده‌ست نقش مدرسه و محیط بیرون از خانواده توی حل یا تشدید این بحران و... به تصویر کشیدن همه ی اینا در کنار هم طوری که دید منصفانه و عمیق و مجزا و در عین حال واحدی از هر کدومش ارائه بدی نیازمند ظرافت و ریزبینی و هنرمندی زیادیه...من اینا رو توی این فیلم دیدم...البته یه دیدگاه شخصیه ممکنه فیلم‌بین‌های حرفه‌ای با دیدنش نظر دیگه ای داشته باشن...

برای من فیلم عمیقی بود ...از اون فیلما که آخرش کلی گریه کردم :(

 I kill giants#



یا Assholism در نظریات نه چندان علمی serek

باشعور بودن مستلزم صرف مقدار قابل توجهی از وقت، احساس، اعصاب و الخ از گنجینه‌های دیگه‌ی انسانی می‌باشه که خرج کردنشون برای هر کسی جز خود آدم احتیاج به انگیزه یا فداکاری بسیاری داره... وعلی‌رغم تمام این فداکاری در نود ونه درصد مواقع کسی قدر این باشعوری رو نمی‌فهمه که هیچ بلکه از شعور آدم باشعور سوءاستفاده‌های متعددی هم می‌شه ...

شاید به همین علت باشه که اغلب مردم داشتن برچسب بیشعوری رو به مشقت باشعوری ترجیح می‌دن...


پ.ن:چرا هر چقدر نسبت به یک نفر شعور و انعطاف به خرج می‌دیم گستاخ تر و بی ادب‌تر می‌شه و ادبیاتش هی وقیح تر و وقیح‌تر می‌شه؟! 

_در را پشت سرش می بندد و با شعار جواب بی‌شعوران خاموشی است محل را ترک می‌کند_


باران تویی...

یادم می‌آید 

باران بود 

من بودم 

تو بودی 

عشق بود 

نجواها بودند

خدا بود...خدا بود...خدا بود...



استرچ

هفته‌ی دیگه پودمان ثبت و تجارت دارم و بین یک دنیا جزوه و کتاب مدفون شدم و از استرس دارم خفه می‌شم سرعت درس خوندمم بسیار کنده به دلیل این گردن لعنتی که از درد نمی‌ذاره تمرکز کنم...

بعد بین این همه بدبختی یکی از بچه های پشت کنکوری که هفته دیگه ارشد داره زنگ زده مثلا مشاوره بگیره گریه وزاااااری و استرررررس...حالا بیا اینو آروم کن با این گردن توی آتل یک ساعت تلفنی حرف بزن مشاوره تحصیلی و روحی بده ...

حالش که خوب شد و قطع کرد ضعف کردم افتادم... دست و پاهام یخ کرده و احساس می‌کنم استرسم دو برابر شده...

حالا کی به داد من برسه؟!

خدایا کمک...


وجدان درد

وقتی یه نفر یه راز یا حرف مگویی رو بهتون می‌گه بعد بلافاصله هزار بار می‌گه به کسی نگیا؟بین خودمون بمونه ها؟این فرد دقیقا یک ثانیه پس از باز شدن دهان بی صاحابَش از حرفی که زده پشیمان گشته است و به شکر خوردن افتاده و حالا برای بستن دهان وجدانش میخواهد مطمئن بشود که زدن این حرف براش بد نشده عست...

لطفا با دهن لقی‌تون این بی‌نوا رو به غلط کردن نندازید ... 

با تشکر ...


شهیدانه

جعبه شیرینی رو جلوش  گرفتم. یکی برداشت و گفت: میتونم یکی دیگه بردارم؟ گفتم : البته سید جون ، این چه حرفیه؟ برداشت ولی هیچکدوم رو نخورد. کار همیشگیش بود ، هر جا که غذای خوشمزه یا شیرینی یا شکلات تعارفش میکردند برمیداشت اما نمیخورد. میگفت: برم با خانومو بچه ها می‌خورم. می‌گفت: شما هم این کارو انجام بدین. اینکه ادم شیرینی های زندگیشو با زن و بچه ش تقسیم کنه خیلی توی زندگی خانوادگی تاثیر میذاره... 


شهید سید مرتضی آوینی

پ.ن: به بهانه‌ی شهادت سید اهل قلم...




افاضات روان‌شناسانه‌ی غیر قابل استناد

به نظرم منصف ترین فرد برای قضاوت یه آدم خودشه 

اگر می خوای بفهمی چه جور آدمی هستی برو جلوی آینه بایست زل بزن به چشمای خودت 0__0

اگر از خودت خوشت اومد یعنی روزگار بر وفق مرادته اما احتمالا از نظر بقیه خیلی آدم بچسب و دوست داشتنی نیستی...

اگر از خودت بدت اومد یعنی بدجوری گند زدی...

اگر دلت برای خودت سوخت یعنی قطعا آدم خوبی هستی اما واقعا بدبختی... 

اگر احساس خاصی نداشتی...تو مُردی...خدا بیامرزتت...

^__^

۱ ۲ ۳
خط خطی های ذهن serek کوچولو

اینجا کودک درون serek جان می نویسد...

آرشیو مطالب
Designed By Erfan Powered by Bayan