اسم پدرش اسلامه
هر وخت میخواد شیطنت کنه میگه حیف که اسلام دست و پای مارو بسته ؛ )
بعد هر بارم باباش اگر در صحنه حاضر باشه با یه ژست مظلومانه ای
که ترکیب شده با لهجه ی ترکی غلیظه میگه：
" والا بو خدا من کاریش ندارم چه(که)!!! "
مام ریسه میریم براش و میگیم نه منظورش اون یکی اسلامه عمو...
در جواب درجه ای از اوسکولیت یک عدد جنس مذکر که میره به همکلاسیش (که از قضا دخترم هست و به خاطر فوت مادرش دو ماهه دانشگاه نیومده و امروز اولین روزیه که با قیافه ی غم زده و لباس سر تا پا مشکی اومده دانشگاه و تمام مدت به جای استاد زل زده به کفشاش) بی هیچ مقدمه و سلام و تسلیت و کوفت و زهرماری میگه ：خانم فلانی ببخشید شما موضوع تحقیق کلاسی منو یادتونه؟
چی باید گفت؟ هان؟ چی باید گفت؟عایا اگر اون دختر بره معتاد بشه کار عجیبی کرده؟عایا اگر بزنه پسره رو شتک کنه به دیوار یا یه چی بهش بگه که دیگه اون عادم سابق نشه کار بدی کرده؟
اینا سختیای روزگاره! بعله...
تقویم دروغگوی بزرگیه
به نظرم هرگز نمیشه از روی تقویم طول روزای زندگی آدما رو درست اندازه گرفت
بلندترین و کوتاهترین روز ، روز اول تیر ماه و اول دی ماه نیستن
بلندترین روز ، روزیه که از لحظه ی چشم باز کردن تا لحظه ی چشم بستن منتظر و چشم به راه بمونی و کوتاه ترین روز شاید همون روزیه که توش عمیییییقا احساس خوشبختی کنی و حقیقتا بهت خوش بگذره طوری که خودتو نیشگون بگیری تا مطمعن بشی بیداری...
عایا این روزا برای همه ی عادما یک زمان اتفاق میفته؟
پس تقویم چطور جرات میکنه انقدر وقیحانه روزای سالو خط کشی کنه و اندازه بگیره؟
💕سرکلاس استاد گفت:
"پشت یک مرد موفق یک زن بوده..."
یکی از بچه ها پرسید:
پشت یک زن درمانده و بی پناه چه کسی بوده؟؟
استاد جوابی نداد وبه بهانه ای کلاس را ترک کرد؛
اما جوابش را همه می دانستیم:
"یک نامرد"...
کسی چه میداند؟؟؟
شاید استاد ما هم یک نامرد بوده...
رومن_رولان
بچه که بودم دنیا رو با رنگها می شناختم
هر چیزی یه رنگی داشت
شادی سبز مغز پسته ای بود، مهربونی صورتی بود
دوست داشتن قرمز بود، مهمونی رفتن پوست پیازی بود
متنفر بودن بنفش بادمجونی بود،
تنهایی و غمگین بودن هر دو خاکستری بودن و....
بزرگتر که شدم دنیا رو با مزه ها توصیف کردم
مثلا شادی علاوه بر اینکه سبز مغز پسته ای بود یه طعم ترش و شیرین فوق العاده ای داشت که بیشتر طعم آلبالو خشکه داشت
یا غم یه حس خاکستری تلخ بود مثل وقتی که هسته ی گوجه سبز زیر زبونت میترکه
عشق یه طعم تند داشت شبیه فلفل قرمزای هندی که هم میسوزنتت هم نمیشه از چاشنی مهمش توی غذا بگذری و...
بعدترا حس لامسه وارد شد و دنیای اطرافمو تبدیل کرد به یه سری موجودات تلخ و شیرین و ترش و شور و تند رنگی رنگی که یا نرم و لطیف بودن یا زبر و خشن و تیغ تیغی یا مابین اینا ...
تو این دوران اگر قرار بود عشقو توصیف کنم به نظرم یه شال حریر نازک قرمز رنگ بود که مزه ی تندی میداد ：)
بعدترا مشامم به کار افتاد و علاوه بر رنگ و مزه و لمس ، بو هم به توصیفاتم اضافه شد...
البته توصیف بوی هر چیزی سخته مثلا هر آدمی یه بوی خاصی داره بستگی داره که اون آدم برای تو چی باشه... یکی از اعضای خانواده ؟ یه دوست؟ یه رقیب؟ یه نفر که....
فرق داره ... ممکنه یه آدم برای من به خاطر جایگاهش توی قلبم خوش بوترین آدم دنیا باشه ولی برای شما به خاطر هفت پشت غریبه بودن هیچ بویی نداشته باشه یا مثلا من از یکی خوشم بیاد و اون برام یه بوی مخصوص خوووووب داشته باشه ولی شما ازش بدتون بیاد و به نظرتون یه بوی تند و بدی ازش متساعد بشه که مشام شما رو بزنه...
بو مقوله ی خعلی پیچیده ایه ...پیچیده تر از رنگ و مزه و لامسه که این باعث میشه نشه مثل اونا توصیفش کرد... ولی برای خود شما یه توصیف ویژه درست میکنه؛ مخصوصا نسبت به آدما...
نقطه ی اوج احساسات شما در یک بو خلاصه میشه و ممکنه بوی ویژه ی شما هر چیزی باشه...بوهای ویژه ی من بوی چمن تازه کوتاه شده و خاک نم زده و چوب کبریت تازه خاموش شده...
پس الان عشق برای من یه شال حریر نازک قرمز رنگه که مزه ی تندی داره و بوی گل نرگس تازه میده ：)))
راستی شما با چی دنیاتونو توصیف میکنید؟
مادری تلفنو قطع میکنه میزنه زیر خنده
انقدر میخنده که فشارش میفته پایین
خواهری در حالی که شونه هاشو می مالونه میگه خب مگه چی میگفت؟
مادری دوباره بی صدا ریسه می ره و از خنده اشکش جاری میشه
نیم ساعت که دور هم می خندیم کم کم مکالماتو تعریف میکنه
حالا نوبت خواهری کوچیکه ست که از خنده سیاه بشه...
خواهری بزرگتره هم با یه ژست بدجنسانه ای میگه یعنی اگر تو نبودی واسه کی خواستگار می اومد ما بخندیم؟
مادری میگه قول بده یه روزی مورداتو مکتوب کنی مطمعنم یه رمان طنز حسااااااابی ازش در میاد...بعد میشینن مواردو یکی یکی یادآورییی می کنن و سه تایی از خنده سیاه میشن ：/
اینایی که میگن به پوچی رسیدیم رو به چالش خواهرزاده ی تخس دعوت میکنم ...
به این صورت که هفت صبح اولین روز کاری از خواب بیدار بشی و ببینی حضرت والا بالای سرت نشسته و یه قوطی کرم روغن آرگان صدهزارتومنی تو روی فرش خالی کرده و حتی یک قطره شم باقی نذاشته که باهاش خداحافظی کنی ...
ببینم بازم حرف از به عاخر رسیدن دنیا میزنید یا نع ：/
برم شربت سیانورمو سر بکشم...
دوباره یه کرمی افتاده به جونم
که برم موهامو از ته کوتاه کنم
حتی در مواردی برای خالی کردن کناراش از ماشین استفاده کنم ...
پدری میگه من که راضی نیستم
مگه پسری که میخوای موهاتو ماشین کنی؟
مادری میگه میذاری میذاری انقدر که بلند میشه
میری از این مسخره بازیا درمیاری داغشو به دل همه مون میذاری...
یاد دفعه قبل می افتم که به بهانه ی اردوی جهادی رفتم از ته زدم موهامو...
پدری تا مرز سکته رفت...مادری چند وقت باهام حرف نمیزد...
خواهری راه میرفت میگفت آقا ببخشید اون نمک دونو از آشپزخونه میارید؟ اون سبدو از بالا کمد میاری؟ در روغنو باز میکنی؟بلاخره مردی گفتن زنی گفتن! ：)))
ولی چه کیفی کردم خودم...
هوس کیف کردن زده به سرم...
