چشمهایت را باز کن...

بدون نگاه تو زندگی به طرز بی رحمانه ای خالی ست...

ببین! تمام قهرمانان قصه های کودکیم مضطرب شده اند...

بیا و دوباره افسانه ی ملک جمشید را سرو سامان بده...

خاطرات کودکی بدون حضور عطر ریش های سپیدت فتح نمی شوند...

و من ... طاقت دیدن لبخند سرزنده ات را درون قفس قاب شیشه ای ندارم...

بیا و لبخندت را از زندگی طوفان زده ی ما دریغ مکن...

تو را به خاطر خدا بیا و از این سفر غم انگیز صرف نظر کن ...

حداقل به کبوترهایی که تازه به هوایت پشت پنجره لانه ساخته اند و منتظرند برایشان دانه بریزی رحم کن...

بی تو این خانه ماندن ندارد...

پ.ن：برای پدر بزرگم دعا کنید...لطفا