قدیم ندیما زمانی که ما هنوز دماغمونو بلد نبودیم بکشیم بالا 

تفریحات بچه ها خلاصه میشد توی بازیای گروهی توی پیاده روهای جلوی در خونه... اصلی ترین وسیله ی این تفریحاتم همون توپ راه راه بنفشا بود که با فونت b nazanin روش نوشته بود توپ شقایق...

این توپا اگرچه خعلی طرفدار داشتن ولی یه ایراد بزرگ داشتن：نازک بودن و پلاستیکی...

به خاطر همینم با یه شوت محکم پسرونه میترکیدن و جونشون بالا می اومد

از اونجایی که تکنولوژی همیشه در حال پیشرفته و منتظر بشریت نمی مونه پسرای محل ما دست به نوآوری قابل تقدیری زدن و توپی اختراع کردن به اسم توپ دو لایه ...یعنی دوتا توپ شقایق میخریدن یکی شو نصفه جر میدادن و توپ سالمو می انداختن توش... اون وخت یه توپ دولایه ی محکم داشتن که زود پاره نمی شد. با توجه به استقبال مصرف کننده ها و موفقیت این اختراع و از اونجایی که ملت ایران همیشه عادت دارن همیشه گند ماجرا رو دربیارن کم کم توپای سه لایه و حتی چهار لایه اختراع شدن که بعضیاشون انقدر لایه هاشون زیاد شد که دیگه تکون نمی خورد و در مواردی حتی در حین شوت سوباسایی زدن تلفات هم داده شد، تازه اگر توپه توی سرت می خورد ضربه مغزی می شدی و تماااام (انقدر سنگین بود  دیگه پر و پای دروازه بان بدبخت که همیشه کبود بود هیچی )... کم کم توپای چهل تیکه اومد به بازار و توپای شقایق کمتر و کمتر استفاده شد تا جایی که امروز تخمشو ملخ خورده و اگر جایی از این توپا دیدید یه بیست سی تایی بخرید برای من پولشو باهاتون حساب میکنم...

اگرچه این توپا ور افتاد اما یه فکری از همون بچگی برای من ساخت که هنوزم ور نیفتاده تو کله م...

آدما خعلی شبیه توپ شقایقن...بعضیاشون تک لایه ن...به درد نمیخورن یعنی تاریخ مصرفشون کوتاه مدته؛اینا با یک لا شخصیت توی همه ی موقعیتای زندگی حضور به هم می رسونن ...اینا آدمای جذابی نیستن به نظرم یعنی شاید در نگاه اول سادگی شون و شلوغیاشون چشم آدمو بگیره ولی بعد از یه مدتی دلتو میزنن...همونایی که رفتارشون توی جمع خانواده و با جمع فامیل با جمع دوستان با جمع دانشگاه با جمع محیط کار یکیه ... اینا همونایین که بلد نیستن کجا شوخی کنن کجا بخندن کجا سنگین باشن کجا اخمو باشن کجا مودب و اتو کشیده باشن کجا راحت باشن کجا کودک درونشونو بروز بدن و....

بعضیا دو لایه و بلکه سه لایه ن اینا همونایین که توی برخورد اول ممکنه از دماغ فیل افتاده یا خشن یا خعلی عصا قورت داده یا حتی بی نهایت معمولی و نچسب به نظر برسن،اما وقتی یه موقعیتی پیش میاد که وارد لایه ی دومشون که حریم خصوصی تریه بشی با دنیایی از شگفتی مواجه میشی چون حتی فکرشم نمی کردی اون عادم بتونه انقدر دنیای رنگی رنگی و شلوغی داشته باشه ... اگر یه لایه دیگه بری تو بحرشون ممکنه در جذبه های جذاب وجودشون ذوب بشی حتی...

بعضیام دیگه شورشو درمیارن انقدر لایه لایه میشن که میشن هزارتو !

نمیشه شناختشون اگرم بخوای بری توی بحر لایه هاشون گم میشی از نوع منفی البته، نه مثل قبلیا که ذوب بشی توی جذابیتاشون ، سردرگم میشی کلافه میشی؛اینا بدترین نوع آدمان ...از اونا که چند شخصیتین از اونا که تکلیفتو باهاشون نمی دونی! از اونا که گند هر چی لایه ست در آوردن، طوری که در یک موقعیت زمانی و مکانی و اوضاع و احوال واحد یه واکنش واحد ازشون نمیبینی! عمدتا متولدین بهمن ماه از این نوع شخصیت دارن...توی زندگیم هیچ وووووخخخخت با یه بهمن ماهی بیشتر از سی ثانیه یه جا جمع نشدم چون بعدش یا من اقدام به خفه کردن اون کردم یا اون سرشو کوبیده به دیوار...

حالا از بحث ماه تولد که بگذریم به شخصه آدمای یه لایه رو دوست ندارم و هیچ وقت دور و برشون نمی پلکم چون حوصله ندارم هی از موقعیت نشناسی و شخصیت بی مرزشون حرص بخورم؛ امااااااا آدمای دو لایه و سه لایه ...عاشقشونم...به قول حامد همایون عاااووووشششق ：)))

اینا خوبن خعلی خوبن...کسایی که همیشه یه نقطه ی جذابی برای کشف دارن اما انقدر پیچیده نیستن که حوصله تو سر ببرن مثل بهمنیا 

اینایی که زندگی شون چند لایه ست...یه لایه برای آدمای غریبه ، یه لایه برای دوستا، یه لایه برای خانواده،یه لایه برای فامیل و یه لایه ی خاااااص و انحصاری برای عشق ：)

مثال بارزش میشه دخترای چادری که پسرای غریبه فکر میکنن فاقد هرگونه احساسات و لطافت و جذابیتی هستن ولی وقتی میری تو نخ لایه های بعدی شون دنیا دنیا جذابیت برای کشف کردن دارن که دخترای تک لایه ندارن ...

خلاصه ته حرفم اینه که تک لایه نباشید ...عین متولدین بهمن شونصد لایه هم نباشید ... ولی چند لایه باشید خوبه ؛ )