قدر چیزایی که دارید رو همین الان بدونید چون بعدا مجبور میشید حسرتشونو بخورید ...
یادمه دوران کارشناسی هر کی اسم دانشگاهمو میشنید چشماش برق میزد و میگفت خوووووووش به حاااالت خعلی خوبه اونجا؟
منم نه از روی چس کلاس و اینا بلکه از روی یه به درک درونی میگفتم نه بااااو خعلیم شاخ نیسد حالا اسمش قشنگه ماها که اندرونش هستیم هیچ تیکه ای نیسدیم واقعا...
الان دلم لک زده که دوباره بهم بگن دانشجوی فلان دانشگاه...
دلم برای کوچیکترین چیزاش تنگ شده ... برای سلف و بوفه ش،برای مزار شهداش، برای درختای سرو بلندش ، زمینای یخ زده ش توی روزای برفی ،سربالایی نفس گیرش، استادای سخت گیرش ،بچه های چپر چلاغش...شاید کسی باورش نشه ولی حتی دلم برای همکلاسیایی که اون دوران انقدر ازشون حالم به هم میخورد که حتی رغبت نمیکردم جواب سلامشونو بدم تنگ شده ...دلم تنگ شده واسه سه رکی که اگر چادری بود خودش بود نه از روی اجبار دانشگاه اگر تیریپ بچه مذهبی داشت خودش بود نه به خاطر نمایش و موقعیت و...دلم تنگ شده واسه سه رک که رااااحت واسه خودش تو دانشگاه شلنگ تخته مینداخت و هییییییچ حاشیه ای هم از صد فرسخیش رد نشد ... .
.
.
مثلا همین وبلاگ ....برای من که موجودی نویسنده به دنیا اومدم و این روزا حتی دلم نمیخواد با مادر خودم دردو دل کنم و نوشتن برام حیاتیه و به هیچ دفترچه خاطراتی اعتماد ندارم داشتن جایی که دنج و خلوت باشه و بدون ترس و بی دغدغه توش غرغرامو بنویسم و نگران خونده شدن نباشم نعمت بزرگیه که البته قدر این یکی رو خعلی میدونم...خدا کنه مثل وبلاگ قبلیم از دستش ندم ...
خلاصه قدر داشته هامونو بدونیم و برای نگه داشتنشون حسابی دست و پا بزنیم که بعدا مدیون دلمون نشیم که شاید می تونستم الان تو فلان موقعیت باشم هنوز ...
