می‌دانم فصل سرماست...می‌دانم طراوت بهارِ عاشقی روزهاست که رفته است...
می‌دانم گل‌های شقایق سرخ که نماد داغ عشق بودند کوچ کرده‌اند،
اما محض رضای خدا به جای کوچ کردن بمان تا رسم عاشقی برنیفتاده...
بمان و عطر خنک این نرگس‌های نجیب را نفس بکش، خدا را چه دیدی شاید چشمان طلایی همین نرگس‌ها تو را عاشق کردند و پاگیر این فصل سرد شدی.
همه که نباید عاشق گل رز باشند، تو بیا و عاشق نرگس‌های تنها باش...نگو که رسم بی وفایی و عشق های دروغ چشم و دلت را ترسانده، نگو که نرگس‌ها ماندنی نیستند. عشق نرگس‌ها جاودان است حتی اگر در پایان فصل سرد مرده باشند...
