پارسال این موقع حالم یه حال دیگه بود ...برنامه م واسه آینده یه برنامه ی دیگه بود، یه برنامه ی رنگی رنگی با هزاااار تا چشم انداز گل گلی و پر از امید و معنا!!!

زندگی برام پر از شوق و انگیزه بود...پر از انتظار...

امسال  درست توی سالگرد روزای پارسال زندگیم صد و هشتاد درجه چرخیده ...کیلومترهااااا با آرزوها و آرمانهام فاصله دارم...خسته،پر از اضطراب و ترس ،پر از گیجی،پر از ناامیدی...با یه چشم انداز خاکستری خاکستری بدون فکرای رنگی رنگی و گل گلی ...

کی می دونه خدا برای فردای ما چه برنامه ای داره؟یه بنده خدایی می گفت اصلا شیرینی نظام امتحان الهی به همینه که بشینه نگاه کنه تو دست و پا بزنی و تلاشتو بکنی و سهم خودتو انجام بدی بعد یهو با یه ماشین چمن زنی بیاد وسط باغچه ای که تازه کاشتی و تمام کاسه و کوزه تو به هم بریزه...اون وقت اگر موندی و به پهنای صورت لبخند زدی مَردی ...