پدرا خعلی مظلومن...
یواشکی غصه میخورن...
یواشکی فکر و خیال میکنن...
یواشکی بار زندگی رو به دوش میکشن...
یواشکی زیر بار سختیا خم میشن...
یواشکی تحملشون تموم میشه...
یواشکی درد می کشن...
حتی یواشکی گریه میکنن...
و یه روزی میرسه که یهویی از پا می افتن
و تو تا وقتی از پشت شیشه ی سی سی یو چهره ی رنگ پریده شو ندیدی باورت نمی شه که کوه خونه فروریخته باشه...
به قول خواهری کوچیکه：
وقتی مهم بودن نقش این کوه یواشکی رو میفهمی که نه تنها دشمنا بلکه دوستا و حتی همسرت با فرو ریختن این کوه رفتارشون عوض میشه و بهت زور میگن!!!
پ.ن：برای پدری دعا کنید...فروریختم عصلن：(
