نوجوونی دوره ی عجیبیه
پر از نیاز و پر از هیجانات انفجاری
پر از شگفتی و تازگی
نوجوونی شاید گل زندگی عادم باشه...
تنها زمانی که از ته دل می خندی و به فکر قایم کردن جوشای صورتت زیر کرم پودر نیستی...
تنها زمانی که بیخیال همه ی دنیا شلنک تخته میندازی و شیطنت میکنی...
تنها زمانی که می تونی به مسخره ترین حالت ممکن عاشق بشی و با خریت خودت حسابی عشق کنی ...
تنها زمانی که میشه ناب ترین خیال پردازی ها رو تجربه کرد...
به نظرم باید دوره ی نوجوونی،نوجوونی کرد.
باید لحظه هاشو نفس کشید،
روزاشو قاب کرد گذاشت روی طاقچه ی دل...
این دختر پسرایی که از سیزده سالگی ادای دافای سی و چند ساله رو درمیارن متوجه نیستن که دارن چه بلایی سر روح خودشون میارن...چون عادم نمیتونه گل زندگی شو حذف کنه پس وقتی رسیدن به سی و چند سالگی میخوان نوجوونی کنن با یه روح سی و چند ساله نوجوونی کردن فاجعه ست!
وقتی به جای شلنگ تخته انداختن و شیطنت و تخلیه ی هیجان ورزشی و هنری دلخواه این دوره کله ی نوجوونو فرو کردی به زور توی کتاب و درس و یاد گرفتن هنرای بزرگونه باعث شدی روح نوجوونت توی نوجوونی جا بمونه و بعدا که بزرگ شد نتونه یه بزرگسال خوب باشه و...
همین میشه که همه چیز زندگیامون جابه جاست و تو هیچ دوره ای راضی نیستیم از چیزی که هستیم...
یکی از شانسای زندگیم این بود که حساااابی نوجوونی کردم
علی رغم همه ی مخالفتای خانواده هفت سال حرفه ای بسکتبال بازی کردم و توی مدرسه شرارت کرم و الخ از نوجوون بازیای دیگه...
عصلنم توی نوجوونی شونصدتا کلاس نرفتم و به شیش_هف تا زبون زنده ی دنیا مسلط نشدم و علامه ی هیچ علمی نشدم و نوازنده هیچ ساز و دهل و کوفت و زهرمار دیگه ای هم نشدم. از یه روزیم حس کردم که نوجوون دونی روحم پر شده و حالا وقتشه که وارد جوونی بشم و
از همونجا نشستم پای علم اندوزی و یادگرفتن هنرای بزرگونه و اول کنکور کارشناسی رو ترکوندم بعد یه کتابخونه کتابو صلوات دادم بعد شبیه عادم بزرگا ساعتها حرص دنیا رو خوردمو الخ از بزرگونه بازیای دیگه... با این حال حس میکنم بیست سی درصد از نوجوونیم هنوز بازم حقش ادا نشد و جا داشت بیشتر شلنگ تخته بندازم ...
نوجوونی خعلی مهمه ...خعلی
