می‌دونی به نظر من مهم‌ترین چیزی که ما باید درباره نظام پاداش و جزا یاد بگیریم اینه که قبول کنیم هیچ کدوم از ما آدم‌ها بی نقص نیستیم. هر کدوم‌مون بلاخره یه نقص یا ایرادی داریم و هرچقدرم تلاش کنیم بازم از یه نقطه یه چیزی از دستمون در می‌ره و اشتباه - خطا یا گناه می‌کنیم. حالا هر کسی توی یه زمینه‌ای ضعف داره و از پس کار برنمیاد. این چیزیه که خدا هم خوب می‌دونه.
من فکر می‌کنم مهم اینه که ما چقدر تلاش می‌کنیم که نقص نداشته باشیم و اشتباه نکنیم. چیزی که خدا از ما می‌خواد این نیست که بی نقص باشیم. اون فقط می‌خواد ما تمام تلاش‌مونو بکنیم. تمام تلاش واقعی یعنی به معنای واقعی تمام کاری که از دستمون برمیاد. نه اینکه خودمونو بزنیم به اون راه و بعد از اینکه به خاطر کوتاهی‌مون گند زدیم بگیم من تمام تلاشمو کردم. اما اگر واقعا تمام تلاش‌مونو کردیم و اتفاقی گند زدیم، احتمالا خدا درنظر می‌گیره که ما چرا گند زدیم و چقدر مستحق اخم و قهر هستیم. شاید حتی بیشتر از حد معمول کمک مون کنه تا گندی که زدیم رو جمع کنیم. اینجاست که بعضی وقتا خرابکاری می‌کنیم اما برخلاف تصورمون همه‌چیز نابود نمی‌شه. چون یه نفر اون بالاست که حواسش هست چی به چی بوده.
مهم اینه که توی قلبت و توی رفتارت مبنا رو بر آسیب نزدن به دیگران بگذاری. اما اگر اتفاقی یه روزی از دستت در رفت و خطا کردی و به کسی آسیب زدی سریع خودتو پرتاب نکن توی چاه ویل جهنم. مطمئن باش خدا در جریانه که چی شده و چرا شده؛ حتی مطمئن‌تر باش که یه جور ویژه‌ای کمکت می‌کنه اوضاع رو تا حد ممکن اصلاح کنی.
چیزی که این روزها خیلی به خودم میگم اینه که دست از آزار خودت بردار سه‌رک جان. به جای شکنجه‌ی خودت به این باور برس که تو تمام تلاشتو کردی. تمااام تلاش واقعی تو گذاشتی وسط؛ حالا دیگه هر اتفاقی بیفته خدا حتما اینو در نظر می‌گیره.
آرام باش قلب کوچک متلاطم من خدا ناظر توست. بسپر به خودش. اون درستش می‌کنه.😊❤️
