شاید ویژگی فصل و ماه تولدم باشه 

شایدم ربط به وراثت داره 

شایدم در اثر تجربیات محیطی ؛ 

نمی‌دونم ویژگی خوبیه یا بد!

به صورت ناخودآگاهی زبونم خیلی صاف و مستقیم، فکری که توی ذهنم وجود داره بیان می‌کنه

اصطلاحا آدم رک و راستی هستم

نمی‌تونم با سیاست فکرم رو از روی رفتارم پنهان کنم. قربون صدقه یکی برم ولی توی دلم ازش متنفر باشم.

از یه رفتاری بدم بیاد ولی تاییدش کنم یا اینکه سکوت کنم؛ یه چیزی رو دوست داشته باشم ولی نگم؛

از طرفی نمی‌تونم بگم ولش کن یا به من ربطی نداره! خیلی سعی می‌کنم بگم به من ربطی نداره یا بگم گور باباش حذفش می‌کنم. ولی در آخر طاقت نمیارم و میگم شاید واقعا گفتن من کمکی بکنه. مشکلی حل بشه یا طرف مقابلم متوجه احساس من به فلان رفتارش بشه و رابطه‌مون اصلاح بشه و یا حداقل اون رفتارم با بقیه نکنه یا...

گاهی آدما با این رک بودن من احساس راحتی می‌کنن مثلا به گفته ی خودشون می‌دونن با آدم یک رویی طرف هستن و قرار نیست با چیزی بیشتر از اون حرفی که از من می‌شنون مواجه بشن. 

گاهی هم آدما از روراستی من ناراحت شدن... خیلی تلاش کردم که زبونم مایه‌ی آزار بقیه نباشه. در واقع همیشه در حال دست و پا زدن برای کنترل مرز بین رک بودن و تلخ زبان بودن بوده و هستم. اما خب هیچ کدوم از ما معصوم نیستیم و قطعا افرادی بودن که از دستم ناراحت شدن. ارتباطم با خیلی از اون آدما برای ابد قطع شده و دیگه بهشون دسترسی ندارم که ازشون دلجویی کنم. گاهی با خودم می‌گم کاش یه وسیله‌ای بود که بتونم مراتب عذرخواهی خودم از اون آدما رو بهشون برسونم و با چشمای مظلوم درشت شده بگم ببخشییییید🥺... ولی خب شدنی نیست. 

حالا فعلا از همین تریبون کوچیک از دوستان دنبال کننده می‌خوام که اگر حس می کنن از حرفی که من زدم رنجیدن اول بدونن هیچ وقت بدجنسی و بدخواهی پشت حرفم نبوده دوم ببخشن 🥺

کی می‌دونه چقدر وقت داریم؟!شاید فردا نباشم که بتونم عذرخواهی کنم. 

و... التماس دعا توی این شبای عزیز 🤲🏻