میان دلبران آخر دلم شد یار تنهایی 

به امیدی که کم گردد کمی از بار تنهایی

چنین دل بستنی هرگز ندارد سود می دانم

شوم تنهاتر از سابق پس از دیدار تنهایی

کمال الملک میبیند درون شاه غربت را

که در تالار آیینه کشد تکرار تنهایی

بلای بی کسی سخت است اما بین آدمها

دو چندان میکند درد مرا اقرار تنهایی

خبر آمد که می آیی بیا این خانه لرزان است

ترک افتاده از شوق تو بر دیوار تنهایی

امید وصل تو آخر مرا بی خانه خواهد کرد 

شبی پنهان شوم زیر همین آوار تنهایی

به استقبال دیدارت شوم بازیچه ات اما

درآوردی مرا با این دروغ از غار تنهایی...

محمد شیخی                               

             مجموعه غزل مدارا                     

دلم برای وبلاگ قبلیم تنگ شده...

خعلی تنگ شده...

حتی برای اسمش ：/ ...

بر حسب تصادف یکی از کتابای دوره ی کارشناسیمو پیدا کردم 

و بر حسب تصادف تر حین ورق زدن صفحه های خط خطی و تا خورده ش به یه دست خط غمگین رسیدم ...

یه دست خط غمگین از یه دختر غمگین و بهت زده (که هیچ واژه ای نمی تونه شدت بحرانی بودن حال و هوای اون روزا و غم های  وحشتناکی که تجربه میکرد و وخامت حال قلبشو توصیف کنه) که توی یه بعدازظهر طولانی و دلگیر سر یه کلاس کسل کننده با یک دنیا بغض چند بیت شعر نوشته بود：

آدمک آخر دنیاست بخند

آدمک مرگ همین جاست بخند 

دست خطی که تو را عاشق کرد 

شوخی کاغذی ماست بخند 

آدمک خل نشوی گریه کنی!

کل دنیا سراب است بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی 

به خدا مثل تو تنهاست بخند...

یکی باید باشه که وقتی از شدت فکر و خیال و استرس پوست بدنت مورمور میشه بیاد و با حضورش از قعر جهنم فکری بیرون بکشتت...

اون یه نفر برای من خواهرزاده هامن...وقتی ضحی بانو میاد سرشو میذاره روی پام تا موهاشو ببافم تمام غم های دنیا هم که به دلم باشه بین موهای قهوه ای و لختش گم میشه و حداقل برای چند دقیقه آروم میگیرم ...

پ.ن：این شعارای عشقولی و این حرفای این شکلی همش حرفه...هیچ مردی نمی تونه هیچ زنی رو انقدر دوست داشته باشه که آرامش وجود اون زن بشه یا برعکس ... چون بنای دنیای همه ی ما خودخواهیه... با واقعیت زندگی کنیم بهتره تا یک عمر رویای بی حاصل درون قلبمون بپرورونیم که عاخرش در اثر با سر افتادن توی واقعیت همین رویاها بشن قاتل جونمون...

برخی از این مادرانی که پسر بدارندی همی بر این تصورند که آسمان همی پاره شدندی و کاکل به سر ایشان تالاپی به وسط عرصه ی هستی افتادی و جمله جنبندگان و جانداران علی الخصوص مونثات عالم باید همگی چاکران و دست بوسان وی همی باشندی و اگر به خواستگاری دخترکی رفتند حتی اگر تمام کمالات هفت عالم و هشت بهشت را داشتی و حورالعینی مجسم بودندی باز هم در برابر کاکل زری مذکور کنیزکی بی ارزش بیش نیست که اولیا مخدره مادر حضرت کاکل حق دارند به دون ترین مرتبه ی ممکن در کائنات بر آن مونث کم مایه نگریسته و به هر گونه که تبع همایونی کشید با وی برخورد کنندی  و بر فرضی که گووووووشه ی چشم ملوک السلطنه کنیزک را بهر کلفتی و چاکری مناسب دیدی با پرداخت مبلغی آنرا بخریدندی و به مطبخ خانه شان ببردندی و زبان مبارک هم بر سر وی و هفت جد و آبادش دراز کردندی و همه جا نشستی و برخاستی و بگفتندی که حیییییییف از این قلمان پسری که در هستی بی بدیل بودی و به تور این ایکبیری خانم همی بیفتادی...

خب هر چیزی یه فرهنگی داره دیگه مگه نه؟

سینما رفتنم فرهنگ خودشو داره

زوج عزیزی که تازه دیروز نومزد کردین و حسابی جوگیر تشریف دارید فک نمیکنم سینما جای درستی برای عشقولانه درکردن باشه...

خب من تمام مدت به جای نصف پرده ی سینما کله ی مبارک شما دوتارو که تو هم چفت شده بود نظاره کردم دیگه ：/

پسره بیچاره بغل دستی من که دیگه اوووووج معذبی و این حرفا بود بنده خدا کلا فک کنم چیزی از فیلم نفهمید انقد تو نخ شما بود!!!

حالا کل فیلمو واسه ما صحنه دار فرمودی هیچی، دیگه خواهر من شوهر کردن که در حد دریافت کردن اسکار جهانی نیست که با تندیسش چشم مردمو دربیاری ：/ خود اصغر فرهادیم انقدر فیس نیومد با تندیس اسکارش که شما با اون دوتا شاخه گلی که حضرت عشقت برات آورده بود مارو زخم کردی...

ناموسا قصد ازدواج دارید قبلش یه چند جلسه کلاسای جنبه افزایی بگذرونید چیه عین این ندید بدیدا همش تو حلق همید رعایت حریم خصوصی و غیر خصوصیم ندارید!

تو دانشگاه ما دو نفر ازدواج کردن تا زمانی که اینا برن سر خونه زندگیشون که حدودا دوماهی شد هر جا پسره رویت میشد دختره هم در نقش سنجاق قفلی آویزونش بود حتی وقتی پسره داشت با اساتید حرف میزد ：| یعنی فک کنم بازوش تاول زده بود عاخریا دیگه … وقتیم میخواستن به هم کلمات عاشقونه بگن عصلن رعایت وجود هیچ تنابنده ای رو نمیکردن ：( دو سه بار ما عوق زنان از صحنه فرار کردیم

خب چه کاریه عاخه؟ نکنید دوستان نکنید...سوء هاضمه گرفتیم ...مرسی اه

وقتی نگاهت دیگر دنبال مسیر قدم هایم نمی دود

وقتی چشمهایت دیگر برق نمیزند 

وقتی دیگر اسمم را صدا نخواهی کرد 

وقتی دیگر موقع صدا زدنم صدایت نمی لرزد 

وقتی با آمدنم دست و پایت را گم نمی کنی 

وقتی بوی گل نرگس مرا به یادت نمی آورد

باید این معنا را داشته باشد که مرا از یاد برده ای...

یا شاید هم این معنا را دارد که اصلا در خاطرت نبوده ام که بیرونم کنی...

بیا و به این دل لعنتی بگو که دوستش نداری...

اصلا بیا و اعتراف کن از اول هم علاقه ای درکار نبوده...

بیا و خیلی ساده بگو سوءتفاهم بود...

فقط خیلی سرد بگو تا دلم از بیخ ناامید شود...

اگر چیزی نگویی خودم تکلیف این دل سرگردان را مشخص خواهم کرد...

می گذارمش به حراجی و به اولین رهگذری که تمنایش کرد به کمترین قیمت ممکن می فروشمش ...

یا می اندازمش در یک کیسه مشکی و ساعت نه شب میگذارمش دم در و از این به بعد فرمان روایی همه ی امور را می سپارم به این عقل لعنتی که همه اش ساز مخالف می زند...

قول می دهم که این کار را بکنم...

میدانی یک جایی خواندم که مردها خیلی منطقی حرف میزنند اما بسیار احساساتی عمل میکنند ولی زنها خیلی احساساتی حرف میزنند اما وقتی موقعش برسد مانند یک مامور اعدام بی رحم عمل میکنند...

اگر تا آخرین نفس های بهار از این کوچ طولانی باز نگشتی قول میدهم که مامور اعدام این دل بیمارم بشوم و با بی رحمی تمام در لحظه های سوزان تنهایی تابستانه با دستان خودم نفسش را بگیرم و مرده و بی جان به استقبال خزان بفرستمش...