با چاقوی دسته سفید گرد تا گرد سر انار رو جدا می کنی و قلبشو وسط ظرف بلوری می شکافی...یه نگاه به سرخی درونش میندازی و لبخند می زنی...
با اینکه می دونم اما می پرسم باز کدوم خاطره پرید وسط ذهنت؟
با اینکه تکراریه اما میگی پدر بزرگت...
می دونم کدوم پدر بزرگمو می گی...پدرِ پدرم...یا پدرشوهر خودت...
هزار بار برام تعریف کردی مخصوصا موقع انار خوردن...
تعریف کردی راجع به کسی که اصلا ندیدمش اینکه چه عادتای عجیب و دل نشینی داشته...تکراریه اما این بارم تعریف میکنی：
توی میوه ها براش انار یه چیز دیگه بود اصلا انگار به اندازه یه آدم براش احترام قائل بود...می گفت میوه ی بهشتیه، پاییز که می شد از شوق رسیدن انارای باغ شون دل دل می کرد...مارو دعوا می کرد که سرسری انار می خوردیم میگفت باید به این برکت بهشتی احترام گذاشت... همیشه انار که می خریدیم یا از فسا برامون می فرستادن، اول از همه می رفت سر جعبه و چند تا دونه شو برای خودش جدا می کرد و کنار میگذاشت...بعد سر فرصت یه پارچه ی چلوار سفید پهن می کرد روی زمین یه پارچه ی چلوار سفیدم پهن می کرد روی زانوهاش یه ظرف بلوری هم می گذاشت جلوش و یه دونه انار می گرفت دستش و با طمانینه دونه دونه یاقوتاشو توی ظرف می چید و با هر دونه ش یه ذکر میگفت... آخرشم نمک و گلپر می زد و می خورد...محال بود به کسی تعارف کنه...تا یه دونه انار بخوره یک ساعت و نیم طول می کشید...جالبه که یه لکه ی قرمزم به پارچه ها نمی افتاد،همیشه بهش میگفتم بابا شما که کثیف نمی کنید پارچه رو چرا پهن میکنید؟میگفت بابا حرف کثیف شدن نیست می ترسم یه دونه انار از دستم سر بخوره بیفته توی سرخی گلای قالی گم بشه شاید اونی که افتاد همون دونه ی بهشتی باشه اون وقت کل اناری که خوردم انگار نخوردم...
وقتی فهمید تو رو باردارم نشست حساب کرد دید توی پاییز دنیا میای کلیییی ذوق کرد و گفت خدا امسال همراه انارا از بهشت برامون هدیه می فرسته...ولی خب نموند تا رسیدنت رو ببینه...
به انار توی دستت نگاه می کنی و آخرین یاقوتشو با طمانینه توی ظرف می ذاری، چلوار سفید که یه لکه هم نداره رو از روی زانوهات جمع می کنی و می ری که نمک و گلپر بیاری...
منم غرق سرخی دونه های انار میشم که از بچگی شیفته شون بودم...با خودم می گم آدما می رن اما عادتای بهشتی شون برای دنیا به ارث می مونه...
