هذیون نوشت

به شخصه دارم از خودم قطع امید می کنم:/

خب این چه وضعشه؟

چرا هیچیم مثل دخترای هم سن و سالم نیست؟

این سوالو شیش صبح امروز خطاب به خودم جلوی آینه پرسیدم

خودِ رنگ پریده ی صورت اصلاح نکرده ی زیر چشم سیاهی که علیرغم تداوم بی وقفه ی استغراق توی کتاب و جزوه و درس و کوفت و زهرمار طی چند سال اخیر زندگیش، آدم نشده و هنوز به طرز خودآزارنده ای غیرآدمیزادی زیست میکنه :/

خب چه مرگته؟ 

چرا انقدر خودآزاری؟

چرا نمی تونی راحت زندگی کنی؟

چرا باید حتما یه چیزی گیر بیاری که خودتو توش گیر بندازی و زجر کش بشی؟

چرا مثل بقیه دخترا تو فاز لباس گل گلی خریدن و ست کردن لاک و رژ لبت نیستی؟ 

چرا دنبال جمعای دوستانه و شلوغ کاری و دورهمی و درد و مرض نیستی؟

چرا دوست پسر نداری یا حداقل مثل دخترای هم شکل خودت مذهبی، دنبال ازدواج و جهاز و لباس عروس و کوفت نیستی؟

چه مرگته؟

تو چه جور دختری هستی؟

ازت بدم میاد لعنتی... 

بمیر...


بعله بعد از تقدیم این همه قربون صدقه به خود گرامم کیفمو روی دوشم انداختمو از خونه زدم بیرون تا بعد از دو شب بی خوابی به ضرب چایی و قهوه و کافی میکس و درد و مرض برای جویدن کتاب و جزوه و قانون و رای وحدت رویه، برم همه ی محتویات ذهنمو روی برگه ی آزمون خالی کنم و برگردم …

و بعدش برگردم خونه تا بازم به خودکشی تدریجی ادامه بدم و برای آزمون بعدی آماده بشم ...

و...

ای خدا بکُش راحتم کن :(


بی مقدمه

چند روز پیش مادربزرگی نماز استغاثه ی بارون می خوند...

مادری میگفت امسال آسمون قهرش گرفته انگار…

.

.

.

انگار یک نفر با سر انگشت با شیشه ی پنجره ی قدی اتاقم ضرب گرفته، پرده رو کنار می زنم...بارونه! 

داره روی سر زمین نقل بی رنگ می ریزه

خودش اما گریه می کنه...دل ابرا تنگه

درختا برگ زرد به زمین تعارف میکنن که اشکای آسمونو از صورتش پاک کنه...

منتظر هدیه ی تولد بودم از عصر...یه هدیه ی خاص!

ممنونم خدا :)




از اتاق فرمان اشاره میکنن پرستار بر قفایت زد وقت جیغ زدنه...

نشستم روی تخت...

چهارزانو...

کپه ی ورقه و کتاب و جزوه روبه روم....

گوشی به دست، در حال جواب دادن به سیل تبریکات و محبتای پیامکی و تلگرامی و کلا مجازی... 

حتی فرصت نمی کنم فکر کنم که عاخ...بیست و پنج سال رو رد کردم... ربع قرن ساله شدم که!!! 

الان شد بیست و پنج سال و یک لحظه...بیست و پنج سال و دو لحظه بیست و پنج سال و سه لحظه... 

پیر شدم؟ بزرگ شدم؟ پخته شدم؟ 

شایدم هیچ کدوم ... فقط دلم میخواد زمان همین لحظه متوقف بشه و پیشتر نرم...شاید که از چیزایی که قراره پشت پیچ بعدی زمان عمرم ببینم می ترسم...

گوشی رو میذارم زمین، دست می برم ثانیه شمار ساعتو نگه دارم که جیغش می ره هواااا...بدوووو خانم فلانی پیام داده زشته جواب تبریک نگی...

همینه زندگی منتظر من نمی مونه به سرعت داره از ربع قرن موجودیت انسانی به نام serek می پیچه و شاید بعد از پیچ زمان برای سفر من تموم بشه حتی...

گیج می شم و شایدم دست پاچه، وقت ندارم به عقب نگاه کنم هرچند که می دونم خیلی هم برام خوشایند نیست دیدنش شاید بهتر باشه بقیه ی مسیر رو دریابم!!!

با خودم میگم اگر قرار باشه سالگرد نیم قرن عمرم رو هم ببینم ترجیح میدم از این باشکوه تر باشه … در حال جواب دادن به سیل پیامای محبت آمیز پاشنه ی کفش قلبمو ورمی کشم برای تدارک آینده و ایضا ورود به اولین ساعت از بیست و پنج سالگی و اندی...

سلام بیست و پنج سالگی :)


عیدانه نوشت

شعر اگر از تو نگوید همه عصیان باشد

زنده در گور، غزل های فراوان باشد

 

نظم افلاک سراسیمه به هم خواهد ریخت

نکند زلف تو یک وقت پریشان باشد

 

سایه ی ابر پی توست دلش را مشکن

مگذار این همه خورشید، هراسان باشد

 

مگر اعجاز، جز این است که باران بهشت

زادگاهش برهوت عربستان باشد

 

چه نیازی ست به اعجاز، نگاهت کافی ست

تا مسلمان شود انسان اگر انسان باشد

 

فکر کن فلسفه ی خلقت عالم تنها

راز خندیدن یک کودک چوپان باشد

 

چه کسی جز تو چهل مرتبه تنها مانده

از تحیر دهن غار حرا وا مانده

 

عشق تا مرز چنون رفت در این شعر محمد

نامت از وزن برون رفت در این شعر محمد

 

شأن نام تو در این شعر و در این دفتر نیست

ظرف و مظروف هم اندازه ی یکدیگر نیست

 

از قضا رد شدی و راه قدَر را بستی

رفتی آن سو تر از اندیشه و در را بستی

 

رفتی آن جا که به آن دست فلک هم نرسید

و به گرد قدمت بال ملک هم نرسید

 

عرش از شوق تو جان داده کمی آهسته

جبرئیل از نفس افتاده کمی آهسته

 

پشت افلاک به تعظیم شکوهت خم شد

چشم تو فاتح اقلیم نمی دانم شد

 

آن چه نادیده کسی دیدی و برگشتی باز

سیب از باغ خدا چیدی و برگشتی باز

 

شاعر! این سیب حکایات فراوان دارد

چتر بردار که این رایحه باران دارد

 

#سید حمیدرضا برقعی

#عیدتون مبارک


فلج مغزی

گاهی آدمیزاد دچار خلاء میشه

یه جورایی پوک میشه، مغزش دچار بی وزنی میشه

کلمه ها و جمله ها از ذهنش پاک میشن 

دچار لکنت فکری میشه 

زمان و مکان از دستش در میره 

گیج و گنگ میشه

خوشحالی و بدحالیش رو گم میکنه

خلاصه که احوالاتش شیر تو شیر میشه 

خودشم نمی دونه دقیقا خاک کدوم گلدون رو به سر مغز رگ به رگش بریزه که آروم بگیره...

این دسته از آدمیزادها رو اذیت نکنید، چون یهو از حالت کمای عمیق دچار مرگ روحی میشن می مونن رو دستتون :/


پلی لیست های شبانه ۳

تو مبتلا به درمانی

و من دچار بیماری

درون ما تفاوت هاست...


یَخما

خب توی این هوا که خر تب می کنه سگ سینه پهلو، ما که عند گرمایی بودنیم شونصد لایه ی پشمی دور خودمون پیچیدیم روشم ایزوگام کشیدیم بازم سردمون می شه ! تو چه جوری ساپورت نازک می پوشی با یه تی شرت نخی تازه دکمه های بارونی پرپرکی مبارکم باز می ذاری؟ 

بخاری را بغل کرده جیییییغ می زند...


پ.ن:ولی جدا از شوخی حاضرم همه ی سال فصل سرما باشه هی قندیل ببندیم هی یخ بزنیم هی بلرزیم ولی یه روز تابستون لعنتی مسخره با اون گرمای بی نمکش نباشه ... والا 


بیمار خنده های توام...بیشتر بخند

دوباره بخند...

شاید دنیای من در انحنای لبخندهای پاک تو گم شد 

اگرچه که فقط یک رویای بی تعبیری

ولی باز هم بخند...

بگذار در موج شال سبز روی شانه هایت گم شوم...

و یادم برود که چیزی به نام عشق در حقیقت عریان دنیا وجود ندارد...

بخند...

وقتی که می خندی به آسمان ایمان می آورم

حتی اگر نیت کرده باشم نمازهایم را بعد از تزویر آدمها قضا کنم...

بیا و با نام مادرت زهرا معجزه کن شاید دوباره مسلمان شدم...


صرف صیغه ی دهنت سرویس

من زندگی مشترک رو تجربه نکردم اما انقدر مرجع درد و دل و مشورت زندگی مشترک خواهری و دوستام بودم که حسابی در جریان ریز جزئیات مسایل و مشکلاتی که ممکنه برای هر زندگی پیش بیاد هستم و به قول خواهری قلق زندگی دستم اومده چون هم حرص حرف مادرشوهر(نداشته!) رو خوردم هم از رفتار خواهرشوهر(نداشته) دق کردم هم توی رقابت با جاری(نداشته) کلی انرژی گذاشتم هم از بی منطقی و بد اخلاقی و بی وفایی شوهر (نداشته) دلتنگ شدم هم دلشوره ی قسط و وام و اجاره خونه و سایر مسایل مالی (نداشته) رو گرفتم هم از ترس به هم خوردن زندگی(نداشته) شب تا صبح نخوابیدم و...

به خاطر همین مثل بقیه ی هم سن و سالای مجردم از روی ابرای پف پفی به ازدواج و زندگی مشترک نگاه نمی کنم و وقتی اسم ازدواج میاد به جای ذوق زدگی و غرق تصورات گل گلی رمانتیک شدن واقعیت سختیاش میاد جلوی چشمم و سردرد میگیرم...

من تبعا مادر هم نشدم ...اما در جریان پروسه ی بزرگ کردن خواهرزاده هام بچه رو، هم خوابوندم هم غذا دادم هم حمام بردم هم با همین دستای خودم کارخرابی پاک کردم و شستم و پوشک عوض کردم هم به تاوان از پوشک گرفتنش سرتاپام جیشی شده هم برای تربیتش حرص خوردم و برنامه ریزی کردم هم شب تا صبح بیدار بودم و بی خواب وبد خواب شدم و از درس و کار و زندگی افتادم هم تو راهروهای بیمارستان بخش کودکان آواره بودم هم موقع واکسن زدن با بچه گریه کردم هم پابه پاش زمین خوردم و گریه کردم هم باهاش کودک شدم و بازی کردم و اسبش شدم و...

خلاصه به قول مادری من دقیقا مصداق بارز آش نخورده و دهن سوخته م...:/


پ.ن:آنچه خواندید بخش هایی از غرغرهای یک عدد خاله در حال جمع و جور کردن لاشه ی جزوه های خط خطی از زیر دست و پای خواهرزاده هایش عست... همان طور که مشاهده می کنید خعلی هم عصبانی عست :|


بگو سییییب

یکی از خوشگلیای دنیا می تونه این باشه که توی اوج بدبختیا و هوار شدگی سختیای زندگی روی سرت توانایی خوشحال شدن و بلند خندیدنو داشته باشی،حتی با چیزای خیلی کوچیک و به ظاهر بی اهمیت و شاید حتی به نظر بعضیا مسخره!!!

فصل دوم سریال مورد علاقه م شروع شد...لیسانسه های دووووو...

وارد فاز شبهای با حبیب ۲ می شویم با لبخندی از بناگوش دررفته :)

زندگی هنوز خوشگلیاشو داره ؛ )


پ.ن:همممم...فتح خدا و بانو باز هم در یک فقره دعوای زن و شوهری با هم قهر کردن! به نظرتون برای آشتی دادن شون کیک بپزم یا پیراشکی فلفلی درست کنم؟ :)

خب عاخه پدربزرگ من...مادر بزرگ جان...شونصد سال تونه زشته به خدا ...مثلا شما الگوی رمانتیک من تشریف دارید :/ عی باباااا

خط خطی های ذهن serek کوچولو

اینجا کودک درون serek جان می نویسد...

آرشیو مطالب
Designed By Erfan Powered by Bayan