بین جمعیت دیدمش...
یه دختر کوچولوی شاید شیش_هفت ساله با یه کوله پشتی صورتی کهنه به پشتش بین شلوغیای عید دنبال مردم راه می افتاد و فال حافظ تعارفشون میکرد...منو که دید اومد سمتم گفت ：خاله فال میخری؟
خواهری کنارم نشسته بود بستنی تو دستش خشک شد...انگار دیگه از گلوش پایین نمی رفت گفتم：اسمت چیه؟
گفت：صدف...
گفتم：صدف بستنی میخوری برات بخرم؟
گفت：نع دوس ندارم...
گفتم：تعارف نکن...
گفت：نه بستنی دوس ندارم...ولی...
گفتم：ولی چی؟
با تردید گفت：خاله برام لپ لپ میخری؟
نشسته بود با ذوق لپ لپشو باز می کرد و یک دنیا ذوق داشت
منم کنارش نشستم و فالی که ازش خریده بودم میخوندم ：
"تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم ..."
تفسیرشم عاشقونه ست...واسه من خالی و تنها بی معناست...
کاغذشو میندازم تو کیفو با عشق بقیه ی ذوق کردن صدف کوچولو رو نگاه میکنم ، این طوری بهتره...
